Het studentenleven van een rollende student.

Wiel&Deal interviewt verschillende studenten met een beperking over hun ervaringen rondom het studentenleven en alles wat hierbij kijken komt. Dit keer vertelt Anniek haar verhaal.

Deel 1

Dit is Anniek

Anniek is 23 jaar zit in het tweede jaar van de opleiding social work aan de Hanzehogeschool in Groningen. In haar vrije tijd luistert Anniek graag naar muziek, spreekt ze met vrienden af en slaat zij met plezier een boek open. Daarnaast vindt zij het ook leuk om festivals te bezoeken. Dit gaat soms niet zonder slag of stoot. Anniek heeft namelijk Cerebrale Parese door vroeggeboorte. Cerebrale Parese is een bewegingsstoornis die wordt veroorzaakt door een beschadiging in de hersenen. Hierdoor gaat zij rollend het leven door.

Op naar het hbo

Voordat Anniek met Social Work begon heeft zij de mbo-opleiding Sociaal Maatschappelijke Dienstverlening afgerond. Dit bleek uiteindelijk toch niet echt een studie voor haar te zijn. Deze studie richtte zich volgens Anniek vooral op financiële en juridische zaken. Het begeleiden van mensen sprak haar meer aan. Hierdoor was de keuze snel gemaakt, ze ging doorstuderen!

Voordat ze begon op het hbo zat Anniek met een aantal vragen rondom haar beperking. Zou ik met mijn beperkte energieniveau het tempo wel aankunnen van deze nieuwe opleiding? Op het hbo zijn colleges vaak verplicht en maak je lange dagen op school. Doordat Anniek een chronische beperking en een lichte vorm van autisme heeft is ze sneller vermoeid. Daarnaast heeft Anniek hulp nodig bij de toiletgang en past zij niet onder de standaard tafels, aangezien haar elektrische rolstoel te hoog is. Is het mogelijk om aangepast meubilair aan te vragen en kan ik ondersteuning krijgen bij de toiletgang? Dit soort vragen schoten allemaal door haar hoofd.

Anniek heeft nu een eigen verplaatsbare tafel die zij kan gebruiken bij de lessen. Voor de toiletgang moet nog iets geregeld worden. “Door Corona waren alle colleges van het eerste jaar online. Dit zorgde ervoor dat ik minder hulp nodig had. Dit was dan wel weer een voordeel van de pandemie.” Anniek kijkt met een goed gevoel terug op haar succesvolle eerste jaar. Dat ze in 1 jaar haar propedeuse heeft haar laten inzien dat ze goed op haar plek zit en de studie aankan.

Het valt Anniek op dat het niet altijd even duidelijk is waar je terecht kan wanneer je een student bent met een ondersteuningsvraag. “Je moet nu op veel verschillende plekken zijn om voorzieningen te regelen. Het is belangrijk dat dit duidelijker wordt aangegeven. Nu is dit soms een hele zoektocht, zeker wanneer je een lichte vorm van autisme hebt. Zelf had ik het fijner gevonden wanneer dit alles op één plek geregeld kon worden.” Echter geeft Anniek aan dat er ook al veel goed gaat. “Ze behandelen je op de Hanzehogeschool heel volwaardig, je bent hetzelfde als ieder ander. Ze verwachten veel zelfstandigheid, dit vond ik fijn om te merken. Ook zijn de gebouwen van de Hanze rolstoeltoegankelijk, zo gaan veel deuren automatisch open. Hier was ik positief door verrast.”

Deel 2

Een kijkje in Anniek haar studentenleven

Anniek is niet alleen in de boeken te vinden. Een drankje doen of een avondje uit gaat zij zeker niet uit de weg. Wel geeft zij aan dat er op dit gebied best wat te halen is betreft rolstoeltoegankelijkheid. “Heel veel uitgaansgelegenheden in Groningen bevinden zich in oude gebouwen, waardoor je vaak met stoepen en trappen te maken krijgt. Ditzelfde geldt voor studentenkamers. Je ziet hier helaas nog niet veel terug van het VN-verdrag.” Anniek zou het mooi vinden als meer uitgaansgelegenheden een plank bij de hand zouden hebben, zodat deze bij een kleine stoep neergelegd kan worden. Waar mogelijk wil zij graag zien dat er liften worden geïnstalleerd, zodat er meer gebouwen toegankelijk worden. Ook vindt zij het belangrijk dat gebouwen op toegankelijkheid worden getest door iemand die daadwerkelijk een beperking heeft. “Bovendien moeten studentenverenigingen zich meer gaan verdiepen in dit onderwerp. Op dit moment is er namelijk maar 1 vereniging waar ik naar binnen kan.”

Op jezelf wonen, een grote stap

Sinds kort woont Anniek op zichzelf. Een spannende maar ook zeker leuke stap. Ze heeft haar eigen appartement in een wooncomplex in Groningen. In dit gebouw zit een zorgstichting die zorg aan haar en andere bewoners verleent. Ze vindt het erg fijn dat ze de eigen regie in handen heeft en geen verantwoording hoeft af te leggen aan de hulpverleners. Ze kan helemaal haar eigen gang gaan.

Focus op wat er mogelijk is

Anniek wil het volgende meegeven aan (aankomende) studenten met een beperking. “Wees erop tijd bij met het aanvragen van voorzieningen. Ga het gesprek aan en geef duidelijk aan wat je nodig hebt. Geniet van je studententijd en focus op wat er wel allemaal mogelijk is!”

Studeren met een lichamelijke beperking, zo doe je dat!

Wiel&Deal interviewt verschillende studenten met een beperking over hun ervaringen rondom het studentenleven en alles wat hierbij kijken komt. Dit keer vertelt Max zijn verhaal.

Dit is Max

Max is 23 jaar en heeft een druk studentenleven. In Utrecht heeft hij de opleiding bedrijfskunde afgerond en hij is nog niet uitgestudeerd. Komend schooljaar begint hij aan een master Beleid, communicatie en organisatie aan de universiteit in Amsterdam. In zijn vrije tijd sport Max graag, gaat hij bier drinken met vrienden en leuke dingen doen met huisgenoten en zijn vriendin. Naast dit alles is Max ook aan het werk. Hij bekommert zich om de klantvriendelijkheid van een logistiek bedrijf.

Mensen zien natuurlijk dat je net wat anders loopt en je weet niet goed hoe hierop gereageerd gaat worden

Max heeft een lichte vorm van spina bifida. Hierdoor loopt hij net wat anders en maakt hij gebruik van een katheter. Dit maakte dat hij met vragen zat voordat hij begon met studeren. Deze vragen gingen vooral over hoe andere studenten zouden reageren op zijn beperking. “Mensen ziet natuurlijk dat je net wat anders loopt en je weet niet goed hoe hierop gereageerd gaat worden. Voor dit soort zorgen kan je niet echt terecht bij een decaan of studieloopbegeleider.” Uiteindelijk bleken zijn studiegenoten er gelukkig geen big deal van te maken en had hij al snel leuke vrienden gevonden. “Mijn vrienden weten nu veel details over mijn beperking. Ze zijn er zelfs nieuwsgierig naar. Voor mijn gevoel heb je echte vrienden als zij vragen stellen en interesse tonen naar jou toe en je beperking.”

Naast de sociale kant moesten er ook een aantal praktische zaken geregeld worden. Doordat Max een katheter gebruikt is het voor hem belangrijk dat hij om de drie uur naar het toilet kan. “Het is dan altijd maar de vraag of je rooster goed op deze tijden aansluit. Anders moet je toch met een opvallend tasje door het lokaal lopen wanneer je naar het toilet gaat. Gelukkig ben ik van mezelf niet een ongemakkelijk persoon, maar dit is in het begin toch spannend.”

Een kijkje in het studentenleven van Max

Het studeren bevalt Max goed. Zijn ervaring met Hogeschool Utrecht is positief. Hij heeft met de coördinator van de opleiding besproken dat hij door zijn katheter last kan hebben van heftige blaasontstekingen. “Ik heb aangegeven dat wanneer dit het geval is ik mij moeilijker kan concentreren en hierdoor mogelijk tentamens kan missen. Dit is goed gegaan tijdens mijn hbo-opleiding. Ik probeerde de toetsen altijd te maken en dit is gelukt! Ook op de universiteit heb ik dit verteld, zij lijken er redelijk soepel mee om te gaan en willen je graag helpen.”

Naast het studeren geniet Max ook van al het andere wat het studentenleven te bieden heeft. Huisfeestjes en clubs ging hij (voor Covid) niet uit de weg. “Gelukkig is het voor mij geen probleem om clubs binnen te komen. Wel heeft mijn beperking een keer gezorgd voor een wat ongemakkelijke situatie. Doordat ik iets anders loop dan normaal dacht een bewaker van een club dat ik heel dronken was. Hij geloofde niet dat dit door mijn beperking kwam en liet mij niet binnen. Een vriend was het hier niet mee eens en nam het voor mij op. Hierdoor mag hij nu een jaar niet in de club komen. Gelukkig kunnen we hier goed om lachen.”

Ga overal heen met een lach. Iedereen heeft wel iets wat minder gaat.

Hoewel Max zelf tevreden is over zijn studentenleven geeft hij wel aan dat er zeker ruimte is voor verbetering. Zo ziet hij om zich heen hoe weinig plekken er rolstoeltoegankelijk zijn. “Ook zijn er weinig toiletten voor mensen met een beperking. Daar zijn ze mee bezig. Helaas loop je altijd wel tegen wat problemen aan.”

Wel heeft Max het gevoel dat je in 2021 in een inclusievere samenleving terecht komt. “Er is meer aandacht voor mensen een beperking. Ik heb het gevoel dat er vrijer geleefd kan worden en er meer mogelijkheden zijn.”

De vraag: ‘Wat zou je meegeven aan een (aankomende) student met een beperking?’ beantwoord Max als volgt. “Ik ga altijd overal naartoe met een lach. Iedereen heeft altijd wel iets wat minder gaat of moeilijker is. Probeer het te relativeren. Juist als jij je onzeker opstelt en je gedraagt als een persoon die door een beperking veel tegen heeft zitten en hulp nodig heeft gaan mensen ook zo op jou reageren. Ga ervoor en kijk vooral naar de mogelijkheden. En vrees niet om af en toe een beetje misbruik te maken van je beperking. Dit mag soms best!” ;D

Aan het einde van HAVO 4 heeft Maaike besloten welke studie ze gaat volgen. Ze besluit zich  te richten op Sociaal Juridische Dienstverlening. Ze meldt zich aan en op 1 september 2008 is haar eerste schooldag. Docenten doen gedurende haar studie ontzettend hun best om Maaike in staat te stellen haar studie te kunnen volgen. Maar simpel is het niet en ook niet altijd leuk. Het gebouw is niet overal goed toegankelijk en de lokalen vol met tafels en stoelen. Daarnaast reist Maaike het eerste jaar met de taxi omdat ze nog geen rijbewijs heeft en de bus niet toegankelijk is. Hierdoor mist ze de aansluiting met klasgenoten en is eenzaam. Maar de studie bevalt haar erg goed. Halverwege het derde jaar is het tijd om stage te gaan lopen. Maaike was al heel lang van plan om naar een geschikte stage te gaan zoeken. De school gaf echter aan dat ze nog wel kon wachten. Net voordat het eerste kwartaal van het collegejaar om is gaat ze zoeken. Uiteindelijk wordt het heel spannend of ze het op tijd redt. Dankzij het goede netwerk van familie en kennissen heeft ze in december een stagebedrijf gevonden die het aandurft om haar aan te nemen. Daarvoor heeft ze al minimaal 5 sollicitaties gehad waarbij ze is afgewezen. Veel bedrijven lijken het eng te vinden om een rolstoelgebonden stagiaire aan te nemen. Maaike heeft het naar haar zin op haar stage en na 10 maanden rond ze deze met goed gevolg af.